Sakai ilamma biography of martin

Τον τελευταίο καιρό έχω φάει ένα κόλλημα με τα non-fiction βιβλία, κυρίως με αυτά που έχουν να κάνουν με στρατιωτική ιστορία, μαρτυρίες ανθρώπων από τα πεδία των μαχών, παιχνίδια αληθινών κατασκόπων κλπ, γι'αυτό και προμηθεύτηκα κάμποσα και έχω σκοπό να προμηθευτώ περισσότερα στο άμεσο μέλλον.

Το συγκεκριμένο βιβλίο το έβρισκα συνεχώς μπροστά μου στο Goodreads, σε λίστες με τα καλύτερα βιβλία του είδους του, ήξερα όμως ότι δεν είχε μεταφραστεί στα ελληνικά. Μέχρι που πριν λίγες μέρες πήρα χαμπάρι την ελληνική έκδοση, που κυκλοφόρησε τέλη Μαΐου. Ε, χάρηκα πολύ και αμέσως το αγόρασα! Και, φυσικά, δεν άργησα να το πιάσω στα χέρια μου με σκοπό να το διαβάσω.

Τα (πολλά) λόγια είναι φτώχεια: Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε σε πρώτο πρόσωπο τα κατορθώματα ενός από τους καλύτερους και ηρωικότερους πιλότους που πολέμησαν ποτέ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, του θρυλικού Γιαπωνέζου πιλότου Σαμπούρο Σακάι.

Από τις Φιλιππίνες μέχρι την Ίβο Τζίμα, ο Σακάι ήταν στο επίκεντρο των σκληρών αερομαχιών στο "Θέατρο του Ειρηνικού ωκεανού", πιλοτάροντας κυρίως ένα καταδιωκτικό Zero της Μιτσουμπίσι. Κατέρριψε κάμποσα καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά, πολέμησε στο πλευρό πολλών ηρωικών και εξαιρετικών πιλότων και βρέθηκε αντιμέτωπος με επίσης ηρωικούς και ικανούς πιλότους, καθώς και με εξαιρετικά πολεμικά αεροπλάνα της εποχής.

Πολλές φορές βρέθηκε κοντά στον θάνατο, ενώ δυο φορές τραυματίστηκε σοβαρά (η δεύτερη φορά τον κράτησε στο έδαφος για πολλούς μήνες). Τελικά, όμως, επέζησε του πολέμου, και έζησε μέχρι το 2000, όπου και πέθανε σε ηλικία 84 ετών, την στιγμή που οι περισσότεροι συμπολεμιστές του πέθαναν σε ηλικία αρκετά κάτω των 30 ετών...

Λοιπόν, το βιβλίο είναι γεμάτο με περιγραφές από αερομαχίες, οι οποίες κάποιες φορές είναι σχετικά σύντομες και περιεκτικές, κάποιες άλλες όμως με περισσότερες λεπτομέρειες και φανερά πιο έντονες.

Όπως και να'χει, οι περιγραφές αυτές με ταξίδεψαν στους ουρανούς πάνω από τον Ειρηνικό, πίσω στα δύσκολα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ανάμεσα στα αντιμαχόμενα πολεμικά αεροπλάνα. Όμως δεν υπάρχουν μόνο τέτοιες περιγραφές. Γινόμαστε μάρτυρες και πολλών στιγμών του Σακάι κάτω στο έδαφος, είτε στις διάφορες στρατιωτικές βάσεις πριν και μετά τις αερομαχίες του -σε στιγμές χαλάρωσης ή κάτω από βομβαρδισμούς εχθρικών πολεμικών αεροπλάνων-, είτε στα νοσοκομεία που νοσηλεύτηκε για λίγο καιρό, είτε στα σπίτια συγγενικών του προσώπων.

Και, επίσης, διαβάζουμε πολλές σκέψεις του γύρω από το πιλοτάρισμα, το καθήκον του σαν πατριώτης, την οικογένειά του, τους συμπολεμιστές και τους αντιπάλους του, αλλά και για τον πόλεμο και τον κόσμο γύρω του.

Range rover mode biography of michael

Με το πέρασμα των σελίδων, βλέπουμε και την εξέλιξη του πολέμου και πως αυτή επηρέασε τον Σακάι, αρχικά υπάρχει ενθουσιασμός και μεγάλη αισιοδοξία, οι νίκες είναι πολλές και μεγάλες, όμως όταν τα πράγματα αρχίζουν και αλλάζουν, οι εχθροί γίνονται πιο δυνατοί και οι ήττες είναι συντριπτικά περισσότερες από τις νίκες, τότε έρχεται η κατήφεια και η απαισιοδοξία...

Το βιβλίο δεν το έγραψε ο Σαμπούρο Σακάι, αλλά ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος, ο Μάρτιν Καϊντίν, σε συνεργασία με έναν ανταποκριτή του Associated Press, τον Φρεντ Σάιτο.

Το όλο κείμενο, όμως, βασίστηκε αποκλειστικά στις προσωπικές σημειώσεις του Σακάι, αλλά και στις εκατοντάδες απαντήσεις που έδωσε ο θρυλικός αυτός πιλότος στις ερωτήσεις του Σάιτο (σε συνδυασμό με κάποια επίσημα έγγραφα). Η γραφή είναι εξαιρετική, εθιστική και ευκολοδιάβαστη, με πολύ δυνατές περιγραφές των πολεμικών σκηνών, πραγματικά έγινα ένα με τον Σακάι και το Correct του.

Σε πολλά σημεία η ένταση βαράει κόκκινο και ο ενθουσιασμός ενός λάτρη των πολεμικών/περιπετειωδών ιστοριών όπως εγώ έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα. Βλέπω ότι το έγραψα πάλι το σεντονάκι μου, κάτι λογικό όμως γιατί το βιβλίο με ενθουσίασε. Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω στο μέλλον και που δυσκολεύομαι να βάλω στην άκρη, τώρα που το τελείωσα.

Υ.Γ. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση, μου φάνηκε πολύ ωραία, με προσεγμένη και γλαφυρή μετάφραση, με δυο χάρτες και λίγες φωτογραφίες να συνοδεύουν το κείμενο. Στο τέλος της ελληνικής έκδοσης υπάρχουν και δεκαπέντε σελίδες, που έγραψε ένας Αμερικάνος συνταγματάρχης εν αποστρατεία, του οποίου ο πατέρας σκοτώθηκε στις 9 Ιουνίου του 1942, από τα πυρά του Nought του Σαμπούρο Σακάι.

Αυτός ο τύπος, λοιπόν, συναντήθηκε με τον Σακάι και τον φιλοξένησε στο σπίτι του. Τα λόγια είναι περιττά...